d46

Şehir buz tutarken bana benzediğini zannederim üzerinde kimsenin gezinmediği ıssız,
sessiz,
boş sokakların,
dahası kendini bir yere kapatıp uyuyakalan insanların.
Biri karşımda ağladığında,
gözünden akan saf su kadar gerçek,
samimi zannederim acılarını.
Biri sigarasını bir nefeste bitirmek istediğinde.
Bitmeyecek zannederdim,
birini sevdiğimde,
gerçekten özlendiğimi,
biri bunu söylediğinde.
Aslında yalnız değilim derdim,
bazen,
hatta ‘ne güzel’,
benim için bir üzülen var.
‘Ne güzel’ derdim,
dünya için,
içindeki insanlar için.
Sevdiğim için her şeyi yaparım,
derdim,
zannederdim.
Şehrin buzlarıyla beraber ben erimezdim.
Erimek güzel,
sevmek,
sevilmemek,
gitmek,
kaçmak,
yalnız kalmak,
ne yaparsan yap sonunda yalnız kalmak,
güzel.
Bundan sonra,
ister miydim eski söylediklerimi?
İstemezdim.
Böyle tek,
böyle yalnız,
böyle uzak kalmak güzel.
‘Ne güzel’.