siz sen ben

.

“Gökten yeryüzüne inen gümüş kaptaki kirsiz suda birleşmişti ellerimiz.
Benim ellerimde iltihaplar, senin ise kirsiz..
Hastalığım başkasından, bunu sana söyledim.”

Yerküre dedikleri ışıksız kalmışken gökyarımküre yanmaya çalışan bir florasan idi sanki yanamayan. Bir gecede kaç tane yıldırım gördünüz yere ulaşan. Toprağa ulaştığında titreyen bir yavru kedi gibi, bilirsiniz. Her şey nasıl da yavaşladı, zaman durdu zannettim. Rüzgarı görebiliyor, sesleri hissedebiliyordum. Bana kalem uzatan bir elin bana ulaşması yıllar alıyor, sigaranın alev alırken çıkardığı koku burnuma çok daha sonra geliyordu. Ama hiçbir şey değişmedi.

“Bitmesi için başlaması mı gerekir her şeyin,
Ya rüyalara ne dersiniz..
Ne ben artık benim
Ne de sen siz..
Ben ve sen
Sen-siz.”

Sabahları 08:50’de öğretmenler zili çalardı. Ben uyumaya çalışırken. Daha öncesinde müdürün hoparlörden cırtlak sesi. Sonra boş kalan o bahçe ne kadar ıssız gelirdi bana bir bilseniz. Camdan dışarı bakar ve burnunu karıştırırken bir öğretmen sesi titreyen biri Tanpınar’dan parçalar okurdu. Sesi bana ulaşmasa da uyumaya çalışırken dinlediğim. O sınıfta sadece iki kişi anlardı okunanı, bir diğeri de anladığını zannederdi. Ama hiçbir şey değişmedi.

“Masal tadında bir öykü sadece bu masal olmaya ermeyen.
Ne ben ne sen ne siz bir kahraman
Benden başka yerde biten bütün yolları denedikten sonra
Seni yine aynı çıkmaza sokan
Ben sizi ararken
Seni önüme koyan.”

Adlarını bilmediğim renklerini tarif edemediğim, gecenin karanlığında göremediğim böcekler kanımın tadını neden böyle seviyorlar diye düşünmedim hiç çünkü burnumda çimen kokusu vardı ve karanlıkta sessizce titreyen ağaçlar beni sarhoş ediyordu. Yarı ç ı p l a k iki bedende de yoktu aradığım koku ve denizden üstümüze yağan tuz taneleri duyumu körleştiriyordu. İşte o gün söylemeyi isterdim, ‘sen, siz değilsiniz’ demeyi isterdim. Zamanın acımasızlığı ne kadar acıtsa da, söylemiş de olsam, inanın, hiçbir şey değişmezdi.

“Buna inanın,
Buna özellikle inanın.
Ne ben, ne sen
Mecbur değildik taşıdığımız zehri akıtmaya bir başkasının kanına.
Ne ben ne sen
Yapamadık bunu ama.”

Yağmur yağmıyordu ama o anda en çok dilediğim isteğimdi gece tuzlu su yutarken. Yüzme bilmeyen iki k a y ı p ruh ne yapar küçük bir fanusta. Neden hep bir üçüncü karnavalı izlemek zorunda. Bu kadar göz fazla bu dünyaya. Değişmezdi yine de hiçbir şey, tersi de olsa.

“Şimdi
Aynen dün gibi,
Devam edeceğiz yaşamaya.
Sen yok ben yok siz hiç yok
Belki nefes almadan
Her gün ölüme bir adım daha.
Bütün bu her şey
Siz sen ben
‘Biz’ olamama adına..”

.